Lule Doçi është 56 vjeçe dhe vjen nga Burreli. Emri i saj nuk është një emër i panjohur, pasi historia e saj tr onditi mbarë opinionin publik disa vite më parë, kur ajo vr au bashkëshortin. Ishte viti 2011, kur la fëmijët e saj dhe u dorëzua në polici dhe rrëfeu kr imin që kishte kryer.
Advertisements
Ky ishte çasti kur jeta e gjithë familjes ndryshoi rrënjësisht. Pas tor tu rave , 4 vitet e ardhshme i kaloi në iz olim. Në 21 janar 2016 fitoi lirinë.
Advertisements
Lule thotë në emisionin “Me Zemër të Hapur”, në News24, se ky ishte një çast me shumë emocione, por ajo që i jepte më shumë forcë ishte fakti që do të mblidhte bashkë gjithë fëmijët e do të bëhej mbështetje për ta. Që nga ai moment e deri më sot jetojnë në një banesë, e cila nuk plotëson asnjë kusht për t’u quajtur e tillë. Ka tro kitur në çdo derë, por askush nuk e ka ndihmuar, sot ajo bën një thirrje ndaj të gjitha institucioneve që pas shumë premtimeve e lanë në harresë
Rrëfimi i plotë:
Lule Doçi: Uroj gjithë grave shqiptare që mos t’ju ndodhë siç më ndodhi mua. Unë jam parë rastësisht me ish-burrin tim dhe më propozoi për martesë. Ga bimi im i madh ishte se pranova, më pëlqeu. Ika nga shtëpia dhe u martova me të. Kaluam gjashtë muaj bashkë dhe më pas filluan gr indjet. Kisha gënjyer vetën me atë martesë që bëra. Dita ditës kuptova që jeta ime kishte marrë drejtim të ga buar.
Pas gjashtë muajsh vinte dorë mbi mua. Vetëm qa ja. Vjehrra më ka mbështetur. Punonim në kooperative dhe kishim ekonomi të dobët. Ai donte duhan dhe për plasej me mua. Në 85-ën lindi fëmija i parë. E kam ushqyer me gji një vit e gjysmë, sepse nuk kisha çfarë t’i jepja. Ai nuk konsultohej për asgjë me mua. Kishte idetë e veta dhe vepronte sipas dëshirës. Kushtet ekonomike ishin të rë nda. Burrin e gjeta në rrë noja, pa të ardhura, pa asnjë ekonomi. Ditë pas ditë filloi të përkeqësohej gjendja. Unë punoja në kooperative, fëmijën e merrja me vete, shpesh ma mbante dhe vjehrra.
Jeta ime ka qenë shumë e rën dë ekonomikisht. Kam derdhur shumë l ot. Një vajzë më ka humbur në 86-ën, ma mori një përrua. Jeta ime ka qenë tr agjedi. Jam gëzuar vetëm kur Zoti më soll fëmijët në jetë, por për asgjë tjetër. Burrin e kam dashur, edhe pse më dhu nonte. Jeta jonë ishte dashuri dhe urr ejtje. Më jepte urdhër të dilja jashtë në shi dhe borë me fëmijët për dorë. Në 97-ën, kur u hapen depot, kam shkuar e to rtu ruar, doktori ligjor i ka matur me centimetër shenjat e trupit tim. Në 98-ën burri ra në b urg. Unë asnjëherë nuk kam firmosur dokument për ta dë nuar burrin tim.
Por jam ankuar vetëm të më linte të qetë. Unë kam bërë shumë deno ncime. Policisë i jam lutur të merrej me të, por jo ta dë nonin. Burri dhu nonte dhe fëmijët. She rrin e bënte në shtëpi. Ai ka vendosur dorë dhe në nënën e vet. Vjehrra më paralajmëroi: vështirë të kalosh me djalin tim, ai ka vënë dorë mbi mua. Unë e doja. Ai nuk kishte probleme të shëndetit me ndor. Vetëm gjendja e rëndë ekonomike, varfëria eks treme bënin kër dinë në familjen tonë. Edhe sot është më keq gjendja eko nomike në jetën time. Ai kishte bërë një plan. Ishte larguar nga familja. Kishte bërë plan për t’u martuar.
Në 90-ën mora vendim që të ndahem me të, sepse nuk duroja dhu nën. Ai më kërkon që të dal nga shtëpia. Unë i them: si mund të dal nga shtëpia në këtë moshë? Ai po të më buzëqeshte një herë, isha e lumtur me të. Me prindërit nuk i kisha marrëdhëniet e mira. Ai më tha “do të sjell grua tjetër këtu”. Dhe kështu ndodhi. Dy javë para se të ndodhte ngjarja më solli një vajzë 17-vjeçare dhe më tha “do të dalësh nga shtëpia, kjo është gruaja ime dhe t’i nëse nuk ikën do të vr as”. Fëmijët e përjetuan shumë keq. Ai e mori nusen dhe iku, sepse e kërkonte policia, pasi e kishte rrë mby er vajzën.
Unë lajmërova policinë. Më kërkuan numrin e telefonit. Ata më thonë: vajzën e ka marrë për ta tr afikuar apo për nuse? Unë i them: për nuse. Mora djalin e madh në Greqi dhe i them që puna jonë ka marrë fu nd. Ai më thotë do flas me të. Mos u mërzit, sepse na ke neve. Shkova te shtëpia e kunatit dhe i them: na dh unoi kaq vite dhe na br aktisi. Ai më thotë: shko të shpija, rri e qetë. Pasi iku me gruan, më ka pr ovokuar dhe dy herë të tjera. Më kërkonte të largohesha nga shtëpia. Më thotë: do të dalësh nga këtu ose do të vr as.
Ai kishte ar më. Qëllimi i tij ishte që unë të dilja nga shtëpia dhe ai të kthehej me nusen në shtëpi. Ishte nata e Bajramit. Nuk më zinte gjumi, vetëm dri dhesha, më dukej sikur më dilte zemra vendit…qa n… Dola jashtë, hyra brenda dhe ndodhi ajo që nuk duhej të ndodhte kurrë. Më mirë të më kishte vr arë mua. Pasi e kam go ditur një herë të vetme, dola jashtë dhe kam njoftuar policinë. I thashë: unë e kam bërë këtë punë. Erdhen dy fugona policie më morën. Ndejta 72 orë në Burrel. Isha në më shirë të fatit. Fëmijët ishin pa njeri në botë. Kam ikur në Tiranë, ku ndejta 8 muaj dhe më pas te bu rgu i grave deri ditën që jam liruar.
Çfarë ndodh më pas?
Vajza është përkujdesur për fëmijët. I ka bërë kërkesë bashkisë për strehim. Ka shkuar deri te avokati i popullit, por askush nuk i ka dhënë zgjidhje. Pesë anëtarë të familjes jetojnë me 50 mijë lekë të vjetra. Ndihma ekonomike që merrja unë. Në vitin 2018 ma hoqën dhe këtë ndihmë. Unë mblodha fëmijët dhe vetën dhe diskutuam. Jemi të mb aruar! Shtëpia është amor tizuar. Vajza më thotë: këtu nuk kemi asnjë mundësi jetese. Unë thashë do marr djalin dhe do kërkoj azil jashtë shteti.
Është luajtur me dhi mbjen time. Jam e zhg ënjyer nga të gjitha drejtimet. Bashkia premtoi, por nuk bëri asgjë për mua. Ishim pesë veta dhe filluan të hanim në 1 milionshin. Vajza iku në Greqi, unë mora djalin dhe ika në Belgjikë. Atje mora një vendim pa ia shprehur djalit. Isha shumë e lumtur që ndodhem sot pranë jush. Vetëm për të folur me “Zemër të Hapur”. Kam pasur përherë dëshirë të vija në këtë emision. E vlerësoj shumë. Nuk nisem vetëm nga interesi për t’i thënë këto fjalë, por ju keni hyrë në thellësi të vu.ajtjeve shqiptare.
Jam e mby tur me borxhe deri në fyt. Në shtëpinë time kam lënë vetëm një kg domate, asgjë tjetër. Vu aj nga migrena, duhet të trajtohem me ilaçe. Djali është kuruar me një vitaminë D. I thashë të shkojë të filmojë banesën, por është shumë dobët. Në shtëpi më kanë pr erë ujin gjatë kohës së azilit. E gjeta shtëpinë të dërrmuar dhe nga tërmeti. E përjetova shumë keq. Derdha lo t dhe për bashkëatdhetarët tanë. Kemi fjetur jashtë me djalin, sepse kishim fr ikë nga paslëkundjet. Që kur jemi kthyer nga Belgjika në atë banesë nuk jemi ngrohur asnjëherë.