Kur dashuria e vërtetë prek shpirtin tonë, ajo është përgjithmonë.Përkundër pengesave dhe sfidave të destinuara për ne, duhet të përpiqemi të ecim përpara dhe gjithmonë të gjejmë një zgjidhje.
Advertisements
Ne gjithmonë duhet të jemi në gjendje të japim një fjalë të mirë e rehati për personin që kemi zgjedhur që të kemi në anën tonë, ne duhet të jemi me këtë person edhe kur jeta na vë në prove.Por më e rëndësishmja, ju duhet të jeni në të mirë dhe në fat të keq, në shëndet dhe në sëmundje, deri në fund.Helenës i duhej të jetonte së bashku dhe të përballonte një sfidë shumë të vështirë çdo ditë, ajo duhej të kërkonte strategjinë më të mirë çdo ditë për të qëndruar me Edwardin, bashkëshortin e saj të dashur.
Advertisements
Një ish-marinar i cili, në moshën 75-vjeçare u diagnostikua me sëmundjen e Alzheimerit.Pavarësisht trishtimit dhe frikës, Helena ka luftuar gjithmonë krah për krah me bashkëshortin e saj, sepse ajo e donte shumë dhe kërkonte për të mbajtur premtimin që i kishte bërë mbi altar:
“Derisa vdekja të na ndajë”.Me kalimin e muajve, Edward u përkeqësua.Çdo natë, para se të shkonte në shtrat, Helena jo vetëm që sigurohej që të gjitha daljet në shtëpi ishin të mbyllura, por gjithashtu mbyllte me çelës dyert e brendshme, në mënyrë që Edward të ishte i sigurtë.Edward ishte humbur në disa raste, sikur të ishte në një dimension tjetër dhe nganjëherë kishte sulme të çmendurisë, gjatë së cilës humbiste mendjen.
Por Helen arriti ta kthente atë në realitet, duke i treguar atij histori nga e kaluara që ishin të lumtur bashkë me të, duke i treguar atij për fëmijët që kishin dhe nipërit e mbesat e mrekullueshme që shkonin t’i takonin çdo fundjavë.Një pasdite, kur çdo gjë dukej se po shkonte mirë, Helena vendosi të dilte për punë;Hedward ishte duke shikuar televizorin dhe para se të dilte gruaja, ai i dha një puthje në ballë.
Pas kthimit burri i saj nuk ishte aty ku e kishte lënë, ajo e kishte kërkuar në dhomë, në kuzhinë dhe në dhomën e vajzës, e kur po çmendjen nga dëshpërimi, e pa atë në kopsht të humbur në kujtime.Ajo mund të qëndronte e qetë, vajza e tij po kujdesej për të, kështu që ajo nisi të pastronte shtëpinë.Kur filloi të pastronte banjot, Helena vuri re praninë e një zarfi.Kur e hapi nuk mundi t’i mbante më lotët.Edward i kishte shkruar asaj një letër që e la atë plotësisht pa fjalë.Këto janë fjalët e burrit:
“Për gruan time të dashur Helen:
Ajo që shpenzon orë me mua, e që nuk pushon kurrë!
Je po aq e bukur, ashtu si ditën që të takova. Unë po të shkruaj këtë letër për të të thënë, në rast se nesër duhet ta harroj fytyrën tënde ose se sa të dua, pasi jam i frikësuar të di se kjo mund të ndodhë në çdo moment, një ditë mendja ime nuk do të jetë më në gjendje të kthehey nga kjo ardhje dhe shkuarje e mendimeve dhe, në fund, nuk do të di edhe se çfarë do të ndodhë me mua dhe ndoshta mund të largohem së shpejti.
Por, para se të harroj, dua që të dish se sa shumë të dua.Dua që ta dish se që nga momenti i parë që të pashë në atë festë, unë rashë në dashuri me ty.Unë me të vërtetë e admiroj forcën me të cilën merresh me mua çdo ditë.Madje ke qenë të më bësh të bie në dashuri në shumë raste dhe me të njëjtin intensitet si hera e parë.Ti kurrë nuk hoqe dorë nga dashuria jonë.
Faleminderit!
Faleminderit që je forca ime, më ndihmon, nuk më lë të heq dorë dhe kurrë të mos dorëzohem!E nëse nesër nuk do të jem në gjendje të kujtoj dhe do harroj gjithçka që jemi, kujtohu e dashura ime që të dua shumë.
Helen, faleminderit!
Në rast se nesër nuk do të jem në gjendje të të tregoj më shumë, gjithmonë mos harro se do të të dua deri në frymën time të fundit dhe, pas vd ekjes.
Gjithmonë i yti, Edward”.
Pas leximit të fjalëve të Edwardit, a e gjetët veten me një shami në dorë?
Kjo letër është thjesht e mrekullueshme dhe na tregon se ku mund të arrijë dashuria, e vërteta!