Një plak ishte ulur dhe qëndronte qetësisht në park.
Advertisements
“Zotëri! Të kujtohem unë?”, pyeti një zotëri që erdhi dhe qëndroi pranë tij.
Advertisements
Plaku ia ktheu: “Kush jeni…?”
Burri u përgjigj: “Zotëri, unë isha studenti juaj, 20 vjet më parë.”
“Oh! Bir, unë nuk shoh mirë këto ditë dhe kujtesa ime gjithashtu është dobësuar. Kjo është arsyeja pse nuk mund të të njoh. Eja ulu. Çfarë po bën këto ditë?”, plaku e bëri të ulet me dashuri dhe e pyeti.
Burri u përgjigj: “Zotëri, unë jam bërë mësues ashtu si ju.”
“Ohh! Kjo është gjë e mirë.. por rroga e mësuesit nuk është shumë.. Akoma?”, tha plaku.
Burri u përgjigj: “Zotëri, kur isha në klasën e 7-të, një incident ndodhi në klasën tonë. Më shpëtove në atë kohë.”
Plaku pyeti: “Çfarë ndodhi?”
Burri u përgjigj: “Zotëri, në klasën tonë ishte një djalë shumë i pasur, ndërsa ne të tjerët ishim të gjithë të varfër. Një ditë ai djaloshi erdhi i veshur me një orë shumë të shtrenjtë dhe ia vodhën orën. A ju kujtohet ndonjë gjë?”
“Klasa e 7-të?”, pyeti plaku i habitur përsëri.
Zotëria i ulur pranë tij u përgjigj: “Po zotëri. Atë ditë kur pashë orën e tij, thjesht më pëlqeu aq shumë sa e desha. Kështu, gjatë periudhës së lojës e pashë atë duke mbajtur orën në kutinë e lapsit përpara se të largohej. Kur të gjithë u larguan, unë e vodha.
Pastaj ishte periudha juaj. Kur djali u kthye dhe nuk e gjeti orën e tij, ai u ankua tek ju për orën e tij të vjedhur.
Ju thatë se kush e ka vjedhur atë orë duhet ta kthejë, nuk do ta ndëshkoj, por megjithatë nga frika nuk guxova të dilja përpara dhe ta ktheja atë orë.
Pastaj mbylle derën e klasës dhe na kërkove të gjithëve të qëndrojmë në rresht me sytë mbyllur dhe madje the se do të kontrollosh xhepat e të gjithëve dhe askush nuk do t’i hapë sytë derisa të gjendet ora ose përndryshe do të përjashtohet nga shkolla.
Qëndruam të gjithë me sy mbyllur. Askush nuk guxonte ti hapte nga frika e përjashtimit. Filluat t’i kontrolloni xhepat e të gjithëve një nga një dhe kur erdhët tek unë, zemra ime filloi të rrihte fort pasi do të kapej vjedhja ime dhe për gjithë pjesën tjetër të jetës sime do të etiketohem si hajdut.
Unë u mbusha me pendim vetëm duke e menduar këtë.
Më pas ma kontrollove xhepin tim dhe more atë orë, por edhe pasi e more orën nga xhepi im ju vazhduat ta kontrollonit deri në fund rreshtin e nxënësve në xhepa. Më në fund ia ktheve orën djalit.
Duke i kthyer orën e tij, ju i thatë – Tani, mos eja në shkollë me gjëra të tilla dhe ai që e kishte vjedhur nuk do ta bëjë më një gjë të tillë.
Duke thënë këtë, ju filluat të jepnit mësimin si zakonisht.”
Ndërsa rrëfente këtë histori sytë e këtij zotërie ishin mbushur me lot dhe ai shtoi: “Më shpëtove që të mos turpërohesha para të gjithëve. Asnjëherë nuk më etiketove se isha hajdut dhe as nuk u solle ndryshe me mua. Pikërisht atë ditë kisha vendosur të bëhesha mësues ashtu si ju.”
Sytë e plakut shkëlqenin dhe ai tha: “Po, më kujtohet.”
Pastaj ai tha i habitur: “Por, bir im, as unë nuk e dija deri më sot se cili nxënës e kishte vjedhur atë orë, sepse… Edhe unë i mbaja sytë e mbyllur ndërsa kontrolloja të gjithë xhepat tuaj.”